www.adm2007.fora.pl

Hej, proponuję, żeby każdy, kto miał orzeczenia na ćwiczeniach zamieścił tutaj 'myśli kluczowe' w nich zawarte.

Idąc tym tropem ja miałam sprawę 244/80 Wyrok Trybunału z dnia 16.12.1981 Pasquale Foglia przeciwko Marielli Novello
-->'Odmowa udzielenia odpowiedzi na pytanie prejudycjalne postawione przez sąd krajowy jest możliwa jedynie wtedy, gdy wnioskowana wykładnia prawa wspólnotowego w sposób oczywisty nie ma żadnego związku z rzeczywistością bądź przedmiotem sporu przed sądem krajowym, gdy problem ma charakter hipotetyczny lub gdy Trybunał nie posiada wystarczającej wiedzy na temat okoliczności faktycznych i prawnych, aby odpowiedzieć na postawione mu pytania w użyteczny sposób'.

wyrok ETS z 1983r. C 174/82 postęp. karne przeciwko SANDOZ
1.prawo wspólnotowe dopuszcza istnienie krajowych przepisów zakazujących, bez uprzedniego zezwolenia, wprowadzania na rynek środków spożywczych z dodatkiem witamin, wprowadzonych do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że zezwolenia wydaje się, jeżeli dodanie witamin spełnia rzeczywiste potrzeby, zwłaszcza natury technicznej lub odżywczej.
2.prawo wspólnotowe wyłącza zastosowanie krajowych przepisów, które uzależniają zgodę na dopuszczenie do obrotu środków spożywczych z dodatkiem witamin, sprzedawanych w sposób zgodny z prawem w innym państwie członkowskim, od wykazania przez importera, że dany produkt nie szkodzi zdrowiu. Powyższe nie narusza prawa władz krajowych do wystąpienia do importera z wnioskiem o przedłożenie wszelkiego rodzaju informacji znajdujących się w jego posiadaniu, które pozwolą państwu na dokonanie oceny odpowiednich faktów.
3.prawo wspólnotowe wyłącza zastosowanie przepisów krajowych, które uzależniają zezwolenie na obrót na rynku od wykazania przez importera, że wprowadzenie produktów na rynek dokonywane jest w odpowiedzi na zapotrzebowanie rynku.

Sprawa 14/83 Sabine von Colson i Elizabeth Kamann v. Kraj federalny Nadrenia -Westfalia

Stan faktyczny:

Sabine von Colson i Elisabeth Kamann – dyplomowanym opiekunkom społecznym, odmówiono zatrudnienia w męskim więzieniu administrowanym przez kraj federalny Płn. Nadrenia-Westfalia. Urzędnicy odpowiedzialni za rekrutację uzasadniali swoją decyzję problemami i ryzykiem związanymi z zatrudnieniem kobiet w instytucji tego typu i z tego powodu postanowili zatrudnić mężczyzn mimo ich gorszych kwalifikacji. Sąd krajowy stwierdził fakt dyskryminacji i uznał, że jedyną sankcją za nierówne traktowanie w procesie zatrudniania jest, według prawa niemieckiego, odszkodowanie za poniesioną „szkodę w zaufaniu”(„Vertrauensschaden” - §611 BGB), czyli szkodę wynikającą z oczekiwań przez kandydatów, że stosunek pracy zostanie z nimi nawiązany bez żadnej dyskryminacji. Takie odszkodowanie przewiduje ustawa niemiecka wprowadzona dla wykonania dyrektywy 76/207/EWG. W konsekwencji sąd krajowy uznał, że zgodnie z prawem niemieckim może jedynie zasądzić zwrot kosztów, jakie powódka von Colson poniosła w związku ze zgłoszeniem swojej kandydatury (7,20 DM), a w pozostałym zakresie powinien oddalić powództwo.

Rozstrzygnięcie ETS

● W przypadku dyskryminacji w dostępie do zatrudnienia ze względu na płeć dyrektywa 76/207 nie zobowiązuje do nakładania sankcji w postaci zobowiązania pracodawcy, który dopuścił się dyskryminacji, do zawarcia umowy o pracę z dyskryminowanym kandydatem.

● W zakresie sankcji z powodu ewentualnego nierównego traktowania dyrektywa nie nakłada żadnych bezwarunkowych i jednoznacznych obowiązków, na które – w braku ich wykonania w terminie – osoba fizyczna mogłaby powołać się w celu uzyskania określonego odszkodowania na podstawie dyrektywy, jeżeli taka konsekwencja nie jest przewidziana w prawie krajowym lub przez nie dozwolona.

● O ile w zakresie nakładania sankcji za naruszenie zakazu dyskryminacji dyrektywa 76/207 pozostawia państwom członkowskim swobodę wyboru wśród różnych rozwiązań właściwych dla osiągnięcia jej celu, to jednak powoduje, że w przypadku wyboru przez państwo członkowskie sankcji za naruszenie zakazu w postaci przyznania odszkodowania, odszkodowanie to, aby było skuteczne i wywierało skutek prewencyjny, powinno być w każdym razie adekwatne do doznanej szkody, a więc nie może być jedynie symboliczne i polegać na przykład tylko na zwrocie wydatków poniesionych przez kandydata w związku ze staraniem się o pracę. Do sądu krajowego należy, na ile to jest możliwe w ramach swobodnej oceny przyznanej mu przez prawo krajowe, dokonanie takiej wykładni i takie stosowanie przepisów wydanych w celu wykonania dyrektywy, które będą zgodne z wymogami prawa wspólnotowego.

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości 1982-03-23, C 53/81
D.M. Levin przeciwko Staatssecretaris van Justitie

Stan faktyczny:
Skarżąca w postępowaniu głównym Pani Levin, obywatelka brytyjska i żona obywatela państwa nienależącego do Wspólnoty, wniosła o wydanie pozwolenia na pobyt w Holandii. Pozwolenia odmówiono z powołaniem na przepisy holenderskie na tej m.in. podstawie, że Pani Levin nie posiadała w Holandii zajęcia zarobkowego i dlatego nie może być uznana za "uprzywilejowanego obywatela EWG" w rozumieniu tych przepisów.
Pani Levin zwróciła się do ministra sprawiedliwości o ponowne rozpatrzenie tej decyzji. Jej wniosek został odrzucony i wówczas wniosła odwołanie do Raad van State podnosząc, że w międzyczasie podjęła w Holandii działalność w charakterze osoby zatrudnionej oraz że ona i jej małżonek dysponują zasobami i dochodami w każdym razie więcej niż wystarczającymi na ich utrzymanie, nawet bez prowadzenia takiej działalności.

1. Pojęcia "pracownika" i "działalności w charakterze osoby zatrudnionej" definiują zakres zastosowania jednej z podstawowych swobód gwarantowanych przez Traktat i jako takie nie mogą być interpretowane restryktywnie.

2. Postanowienia prawa wspólnotowego o swobodnym przepływie pracowników obejmują również obywatela państwa członkowskiego, który prowadzi na terytorium innego państwa członkowskiego działalność w charakterze osoby zatrudnionej, która to działalność przynosi dochód niższy od uznawanego w tym drugim państwie za minimalny potrzebny dla przeżycia, jeśli ta osoba uzupełnia dochód ze swej działalności w charakterze osoby zatrudnionej innymi dochodami osiągając w ten sposób to minimum lub też środki utrzymania niższe od wspomnianego minimum uznaje za wystarczające, pod tym wszakże warunkiem, że jej działalność w charakterze osoby zatrudnionej jest efektywna i rzeczywista.

- osoba ta musi zatem udowodnić, że jest w stanie samodzielnie się utrzymać (nie obciążając państwa)

3. Powody, które skłaniają pracownika pochodzącego z jednego państwa członkowskiego do poszukiwania zatrudnienia w innym państwie członkowskim nie mają żadnego znaczenia z punktu widzenia jego prawa do wjazdu i pobytu na terytorium tego drugiego państwa pod warunkiem, że prowadzi efektywną i rzeczywistą działalność.

Wyrok Trybunału C-237/94, John O'Flynn przeciwko Adjudication Officer

Trybunał orzekł, że zasada równego traktowania przewidziana w artykule 48 Traktatu oraz w art 7 rozporządzenia nr 1612/68, zabrania nie tylko jawnej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, ale również wszelkich ukrytych form dyskryminacji, które poprzez zastosowanie innych kryteriów rozróżnienia prowadzą w rzeczywistości do tego samego rezultatu
W związku z powyższym, na warunkach określonych przez prawo krajowe należy uznać za pośrednio dyskryminujące warunki, które choć stosowane niezależnie od przynależności państwowej, dotykają przede wszystkim pracowników migrujących, a które łatwiej mogą zostać spełnione przez pracowników krajowych niż przez pracowników migrujących lub gdy istnieje ryzyko, że mogą działać w szczególności na niekorzyść pracowników migrujących
Inaczej jest tylko wtedy, gdy przepisy te są uzasadnione z przyczyn obiektywnych, niezależnych od obywatelstwa zainteresowanych pracowników i jeżeli są one proporcjonalne do uzasadnionego celu realizowanego przez prawo krajowe.

hmmmm- a moze jeszcze dodacie najważniejsze inf. dotyczące sporu?

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości C121/85

Trybunał uznał, że zakaz importu towarów może być usprawiedliwiony względami moralności publicznej, (a w konsekwencji do każdego państwa członkowskiego nalezy określenie pojęcia moralności publicznej na jego terytorium), jednakże powyższy zakaz importu stanowi środek arbitralnej dyskryminacji w sytuacji, gdy identyczne towary sa sprzedawane legalnie w określonym państwie członkowskim.

Sprawa C 41/74 Yvonne Van Duyn vs Home Office (Zjednoczone Królestwo)

W fundamentalnym wyroku w sprawie C-41/74 (Van Duyn), ETS podkreślił, iż możliwość powołania się przez podatnika na Dyrektywę i możność jej bezpośredniego zastosowania jest niezbędna, dlatego że skuteczność dyrektywy nakładającej na Państwo Członkowskie obowiązek podjęcia działania byłaby ograniczona, gdyby jednostka nie mogła powołać się wprost na Dyrektywę przed sądem państwa członkowskiego, ten zaś nie mógłby uwzględnić tej kwestii jako zagadnienia prawa wspólnotowego a zatem mającego pierwszeństwo nad prawem krajowym.

Stan faktyczny
Założony w USA i działający w Anglii kościół scjentologiczny był uważany przez rząd brytyjski za stanowiący zagrożenie dla porządku publicznego i społecznie szkodliwy. Jakkolwiek rząd nie mógł zabronić jego działalności, postanowił ograniczać ją wszelkimi dostępnymi środkami. Obejmowały one m.in. zakaz udzielania cudzoziemcom zezwoleń na pracę w ośrodku scjentologicznym. Y van Duyn, obywatelka holenderska, miała podjąć pracę sekretarki w college'u scjentologicznym w East Grinstead. Oficer imigracyjny na lotniku w Londynie odmówił jej prawa wjazdu ze względu na wymogi porządku publicznego, opierając się na postanowieniach brytyjskiego prawa wewnętrznego i działając w zakresie swych kompetencji. Van Duyn odwołała się od tej decyzji do sądu, powołując się na art. 48 Traktatu EWG dotyczący swobodnego przepływu osób, rozporządzenie 1612/68 i art.3 dyrektywy 64/221. Sąd rozpatrujący sprawę zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości w trybie art. 177 Traktatu EWG z zapytaniem, czy art. 48 Traktatu EWG oraz dyrektywa
64/221 mogą być bezpośrednio stosowane i czy przyznają one jednostkom prawa, które mogą być dochodzone przed sądem.

rozstrzygając w przedmiocie pytań postawionych mu przez High Court of Justice postanowieniem z dnia 21 grudnia 1973 r., orzeka, co następuje:

1) Artykuł 48 traktatu EWG jest bezpośrednio skuteczny w porządkach prawnych państw członkowskich i stanowi dla osób fizycznych źródło uprawnień podlegających ochronie sądów krajowych.

2) Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 64/221 z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie koordynacji specjalnych środków dotyczących przemieszczania się i pobytu cudzoziemców, uzasadnionych względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego stanowi dla osób fizycznych źródło uprawnień, na które mogą się one powoływać przed sądem w państwach członkowskich i które podlegają ochronie tych sądów.

3) Artykuł 48 traktatu EWG i art. 3 ust. 1 dyrektywy 64/221 należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, powołując się na ograniczenia uzasadnione względami porządku publicznego, może wziąć pod uwagę, jako element zachowania zainteresowanego, jego przynależność do ugrupowania lub organizacji, której działalność uznawana jest przez to państwo członkowskie za zagrożenie dla społeczeństwa, choć nie jest zakazana, i to również w sytuacji, gdy obywatele tego państwa członkowskiego, zamierzający wykonywać działalność podobną do tej, jaką obywatel innego państwa członkowskiego zamierzał prowadzić w ramach tego ugrupowania lub organizacji, nie podlegają żadnym ograniczeniom.

Cilfit vs włoskie ministerstwo zdrowia-283/81
Stan faktyczny:
Pytanie to zostało podniesione w ramach sporu między spółkami importującymi wełnę a włoskim ministerstwem zdrowia, dotyczącego uiszczania stałej opłaty za badanie sanitarne wełny przywożonej z krajów niebędących członkami Wspólnoty. Społki te powołały się na rozporzadzenie, które w załaczniku wymieniało produkty pochodzenia zwierzęcego, na które zakazane jest nakładanie opłat o skutku rówznoważnym z cłem. Wełna jednak nie była wymieniona w tym załączniku.
Rozstrzygnięcie:
Co do zasady sąd krajowy, od którego rozstrzygnięć nie przysługuje odwołanie musi zadać pytanie prejudycjalne, na podstawie zaistniałej watpliwości interpretacji prawa wspólnotowego.
Wyjatek:
Sąd krajowy nie musi kierować pytań
*kwestia prawa wspólnotowego nie jest istotna dla rozstrzygnięcia sporu
*kwestia była już rozstrzygnięta
*interpretacja prawa WE jest oczywista

Komisja przeciwko Francji, sprawa C 265/95

Skarga Komisji Europejskiej na państwo członkowskie w związku z naruszeniem przez to państwo obowiązków traktatowych – sprawa dotyczy francuskich rolników protestujących przeciwko dopuszczeniu artykułów rolnych z innych państw. Władze francuskie podjęły kroki w celu zaprzestania tych procederów, jednakże zdaniem Komisji reakcja strony francuskiej była niewystarczająca i kwalifikowała się jako naruszenie traktatów.

Teza orzeczenia: poprzez zaniechanie przyjęcia koniecznych i proporcjonalnych środków w celu zapobieżenia szkodzeniu swobodnemu przepływowi owoców i warzyw poprzez działanie prywatnych osób – rząd francuski nie wypełnił swoich obowiązków zawartych w przepisach traktatu (art.30 traktatu WE w związku z art.5 tego traktatu) oraz na podstawie wspólnej organizacji rynków produktów rolnych.

C 43/75
Gabrielle Defrenne przeciwko Societété Anonyme Belge de Navigation Aerienne Sabena

1. Gabrielle Defrenne będąca stewardesą wniosła do belgijskiego sądu pracy Cour de Travail w Brukseli powództwo o odszkodowanie przeciwko swemu pracodawcy – spółce Sabena z tytułu dyskryminacji ze względu na płeć. Twierdziła ona, iż takiej dyskryminacji doznała między lutym 1963 r. a lutym 1966 r. otrzymując niższe wynagrodzenie w stosunku do kolegów zatrudnionych na stanowisku stewarda samolotowego.

2. W danej sprawie sąd belgijski zadał Trybunałowi Sprawiedliwości pytanie prejudycjalne - czy dawny art. 119 (obecny 157 TfUE) TWE odnoszący się do zasady równości wynagrodzeń dla kobiet i mężczyzn za taką samą pracę lub pracę o takiej samej wartości wywołuje bezpośredni skutek i czy niezależnie od przepisów krajowych uprawnia pracowników do wszczynania postępowań przed sądami krajowymi w celu przestrzegania tej zasady?

3. Trybunał stwierdził, że art. 119 stosuje się bezpośrednio gdyż pomimo, iż poszczególne przepisy Traktatu są formalnie adresowane do państw członkowskich nie oznacza to, że nie jest możliwe powoływanie się na powyższe przepisy przez podmioty indywidualne, które mają interes w wykonaniu określonych w nich obowiązków oraz które mogą dochodzić swych praw podlegających ochronie ze strony sądów krajowych.

Sprawa C-91/92 Paola Faccini Dori v. Recreb Srl

Stan faktyczny
19 stycznia 1989 roku Interdiffusion Srl zawarło kontrakt z panną Faccini Dori w sprawie korespondencyjnego kursu języka angielskiego. Kontrakt zawarto na Dworcu Centralnym w Mediolanie, poza siedzibą spółki. W kilka dni później panna Faccini Dori poinformowała spółkę o zerwaniu przez nią kontraktu. 3 czerwca 1989 roku spółka poinformowała klientkę o przeniesieniu roszczenia na Recreb. 24 czerwca 1989 roku zainteresowana w liście skierowanym do Recrebu potwierdziła wycofanie się z kontraktu, powołując się na dyrektywę Rady 85/577/EEC w sprawie ochrony konsumentów w stosunku do kontraktów wynegocjowanych poza siedzibą przedsiębiorstwa (Dz. Urz. 1985 L 372, s. 310). Dyrektywa stawia sobie za cel ochronę konsumentów i wyeliminowanie w tej dziedzinie różnic istniejących w systemach krajowych. Kontrakty zawierane poza miejscem siedziby przedsiębiorstwa (np. sprzedaż komiwojażerska) są kontraktami szczególnego typu, w których dużą rolę odgrywa element zaskoczenia. Kupujący jest zwykle nieprzygotowany i zaskoczony ofertą, której nie jest często w stanie właściwie ocenić. Stąd też celem dyrektywy jest zapewnienie ochrony konsumentom poprzez danie im czasu na zastanowienie i prawo wycofania się z kontraktu w ciągu siedmiu dni od jego zawarcia.
Sprawa powództwa Recreb trafiła do sądu włoskiego, przed którym panna Faccini Dori powołała wspomnianą wyżej dyrektywę. Niepewność sądu co do zastosowania w przypadku panny Faccini Dori dyrektywy wynikała z faktu, że Włochy nie podjęły żadnych działań mających na celu transponowanie dyrektywy do prawa krajowego, mimo że okres przewidziany na transpozycję wygasł 23 grudnia 1987 roku (Włochy dokonały jej dopiero w 1992 roku – przez przyjęcie 15 stycznia 1992 roku Decreto Legislativo No. 50, który wszedł w życie 3 marca 1992 roku).

Najważniejsze postanowienia:

1. Wynikające z dyrektywy zobowiązanie państw członkowskich do osiągnięcia skutku przez nią zamierzonego oraz obowiązek wynikający z art. 5 Traktatu, do podjęcia wszystkich właściwych środków o charakterze ogólnym i specjalnym, wiążą wszystkie organy państw członkowskich, włączając, w sprawach leżących w ich jurysdykcji, sądy. Wynika z tego, że stosując prawo krajowe, uprzednie lub późniejsze w stosunku do dyrektywy, sąd krajowy powinien, tak dalece jak jest to możliwe, interpretować prawo krajowe, w świetle treści i celu dyrektywy, aby osiągnąć skutek w niej zamierzony i w ten sposób wypełnić art. 189 (3) Traktatu.
2. Gdy państwo członkowskie nie wykonuje zobowiązania do transponowania dyrektywy przewidzianego w art. 189 (3) Traktatu i gdy skutek zamierzony przez dyrektywę nie może zostać osiągnięty w drodze interpretacji prawa krajowego przez sądy, prawo wspólnotowe wymaga od państwa członkowskiego zaspokojenia szkody wyrządzonej jednostkom z powodu braku transpozycji dyrektywy, z zastrzeżeniem, że spełnione są trzy warunki, mianowicie skutek zamierzony przez dyrektywę powinien pociągać za sobą przyznanie praw jednostkom, treść tych praw powinna dawać się określić na podstawie postanowień dyrektywy, i musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem zobowiązania przez państwo i wyrządzoną szkodą. W tych okolicznościach, do sądu krajowego należy przestrzeganie poszanowania prawa osób poszkodowanych do uzyskania zadośćuczynienia zgodnie z normami prawa krajowego dotyczącymi odpowiedzialności.

C-314/85 Foto-Frost przeciwko Hauptzollamt Lübeck-Ost

Stan faktyczny
Foto-Frost złożył zgłoszenie celne, w którym wykazał import towarów jako zwolniony z cła. Zgłoszenie celne zostało przyjęte. W wyniku kontroli wyższy urząd celny stwierdził, że brak było podstaw do zwolnienia z cła, ale z uwagi na niepobranie cła w wyniku błędu organów celnych, cła nie można wymierzyć. Komisja, która rozstrzygała o nieobciążaniu cłem, zajęła stanowisko negatywne i nakazała wymierzyć cło. Wyższy urząd celny cło wymierzył a Foto-Frost się odwołał.
<Pytanie do ETS brzmi:czy sąd krajowy może kwestionować ważność aktów organów Wspólnoty?

Tezy orzeczenia

Przy rozstrzyganiu zagadnienia ETS oparł się na treści art. 230 TWE, zgodnie z którym Trybunał ma wyłączną właściwość do orzekania o nieważności aktów wydanych przez organy Wspólnoty.
Dodatkowo Trybunał powołał zasadę jednolitego stosowania prawa wspólnotowego, która byłaby zagrożona w sytuacji rozstrzygania o nieważności aktów wspólnotowych przez sądy krajowe (z uwagi na możliwość ich różnorodnej oceny w tej materii). Sądy krajowe mogą badać zagadnienie ważności takich aktów i w sytuacji wątpliwości kierować sprawę do Trybunału.
Jedyną możliwością zagwarantowania jednolitego stosowania prawa wspólnotowego jest orzekanie o tym prawie przez jeden sąd. Podobnie jest w krajowych porządkach prawnych, gdzie powoływany jest jeden sąd nadrzędny nad innymi, którego zadaniem jest czuwanie nad jednolitym stosowaniem prawa przez inne sądy i rozstrzyganie ew. rozbieżności.

Ponizej zamieszczam liste orzeczen ktore nas obowiazuja na egzaminie. Czy ktos moglby sprawdzic czy aby czegos nie pominelam? Bylabym wdzieczna Wink

C 26/62
C 6/64
C 265/95
C 138/79
C 322/88
C 14/83
K 32/09 (???)
C 41/74
C 26/62
C 6/90 i C 9/90 (sprawa łączona)
C 91/92
C 8/81
Wyrok z z dnia 20 lutego 1979 Rewe Zentral
C 46/93
C 314/85
Sprawa Toepfer
C 43/75
C 283/81
C 104/79
C 244/80
C 121/85
C 174/82
C 8/74
C 249/81
C 415/93
C 237/94
C 41/74
C 53/81

macie może wszystkie orzeczenia zebrane w jeden plik?